اینستاگرام و آسیب‌های زندگی ویترینی

 

نرم‌افزارهای موبایل یا اپلیکیشن‌ها، یکی از ابزارهای جدید ارتباط مجازی و اجتماعی هستند که این روزها کمتر کسی را می‌بینیم که از این ابزارها استفاده نکند .

 

در این بین، اپلیکیشن اینستاگرام یکی از این نرم‌افزارها و شبکه‌های اجتماعی موبایلی است که کاربران از طریق به اشتراک گذاشتن تصویر، به انتقال محتوا و پیام خود می‌پردازند .

 

توهم بزرگِ منم عکاسم !

 

این نرم‌افزار بیشتر در موبایل‌ها قابل استفاده است و همین ویژگی، به یکی از عوامل دسترسی و کاربری راحت آن منجر شده است. دستگاه‌های تلفن‌همراه هوشمند به‌واسطه کم‌وزن و کم‌حجم بودن خود، این امکان را به‌وجود می‌آورند تا کاربر زمان بیشتری از روز را با آن‌ها سپری کند .

 

به‌این‌ترتیب و در ادغام شدن با دستگاه تلفن‌همراه که نیاز ارتباطی هر روز و هر ساعت است، کاربر می‌تواند از زمان‌های اندک و غیرپیوسته و از امکانات تلفن هوشمند خویش استفاده کند .

 

درنتیجه اینستاگرام به‌وسیله محدود کردن انتخاب‌های کاربر، این امکان را برای وی به‌وجود می‌آورد که با صرف زمان اندک، ویرایشی «جذاب» از لحاظ بصری به‌وجود آورد که نمونه خام آن عکس، فاقد چنین جذابیت‌هایی است .

 

مسئله اصلی به‌دست‌آوردن «جذاب‌ترین» نتیجه در «کمترین» زمان است و «فرآیند» طی شده تا رسیدن به عکس نهایی، اهمیت بسیار اندکی دارد. ممکن است نتیجه نهایی برای کاربران اهمیت بسیار بیشتری نسبت به فرایند طی شده داشته باشد، اما اثرات مخربی بر نگرش فرد به مقوله عکاسی و به‌ ویژه عکس به‌ مثابه اثر هنری دارد .

 

در این نرم‌افزار هر فرد غیرحرفه‌ای و بی‌تخصصی می‌تواند با عکس‌هایی که با موبایل‌های کم کیفیت با شفافیت پایین گرفته شده، آثار زیبایی خلق و توهم عکاسی را در خود تقویت کند .

 

من الان اینجام

 

بیراه نیست اگر بگوییم این روزها هیچ‌چیزی از اطلاعات شخصی و حریم افراد، دیگر حد و مرزی برای خودش ندارد؛ از خوردنی‌ها و پوشیدنی‌ها گرفته تا پدیده‌های دیگر. اینکه هر کسی که در شبکه‌های اجتماعی است چه می‌کند، کجا می‌رود و به چه چیزی علاقه‌مند ‌است؟ ظهور و بروزش در این شبکه‌ها وجود دارد !

 

برخی معتقدند در آینده مردم احساس نیاز بیشتری به برقراری تماس تصویری با یکدیگر خواهند داشت. اینکه بخواهند با تصویر از حال یکدیگر مطلع شوند و به‌طور فزاینده‌ای تجربیات‌شان با دیگران را از طریق ارسال تصویر به اشتراک گذارند .

 

هدف نهایی این کار، گزارش دادن زندگی افراد به دوستان‌شان است و جایگزین خاطرات مشترک خواهد بود. یکی از مواردی که بسیار در کاربران این نرم‌افزار مشاهده شده، برونگرایی حاد است؛ از خرید کردن‌شان گرفته تا غذایی که می‌خورند و لباس‌هایی که می‌پوشند؛ یعنی اگر شما به‌طور خاص دنبال‌کننده یک شخصیت باشید، درحالی‌که در حقیقت هیچ آشنایی با او ندارید، براساس همین تعامل تصویری، یک شناخت نسبی و ضمنی درست یا غلط از او در ذهن‌تان شکل خواهد گرفت .

 

عده‌ای هم به‌طور خاص از کارهایی که انجام می‌دهند و مسافرت‌هایی که می‌روند، می‌گویند؛ مثلاً به اشتراک گذاشتن در لحظه تصویرهایی از اماکن زیارتی و سیاحتی گرفته تا مراکز خرید .

 

همه‌چیز برای همه کس

 

شاید یکی از مواردی که به‌طور محسوس همه کاربران اینستایی از آن مطلع نباشند، اتصال مستقیم این نرم‌افزار به گوگل‌مپ یا لوکیشن است. اینکه این نرم‌افزار در هر حال به‌محض اتصال مکان حضور فرد را نشان می‌دهد و محل عکاسی نیز مشخص است .

 

اینکه شما تیک لوکیشن را در تنظیمات بردارید، ظاهرا شما را در امنیت قرار می‌دهد؛ ولی درواقع این‌طور نیست. نرم‌افزارهای مکمل اینستایی که این روزها کم هم نیستند، یکی دیگر از ابزارهای بدون حریم کردن کاربران هستند که امکان دانلود تصویر اصلی و چت را هم برای‌شان فراهم می‌کنند. درخصوص داشتن حریم، یکی از تمهیدات گاها ناشیانه‌ای که کاربران برای خودشان می‌اندیشند و با این تصور تصاویر شخصی خود را به اشتراک می‌گذارند، Private کردن است؛ اینکه کاربر دسترسی به خودش و تصاویرش را منوط به مجوز خود می‌دانند؛ اما این روش هم نمی‌تواند حاشیه امنی برای مخاطب باشد .

 

من هم هستم/من را ببین

 

داشتن تعاملات اجتماعی به‌صورت مجازی، آسیب‌ها و منافع مختلفی دارد؛ اما یکی از بزرگترین آسیب‌هایی که به‌طور مشترک در مورد همه این شبکه‌ها وجود داشته و مورد بحث بوده است و گاهی روان‌شناسان به‌عنوان یکی از آسیب‌های جدی از آن یاد کرده‌اند، پرکردن خلأهای زندگی حقیقی است .

 

اینکه کاربر بخواهد در قالب چهره مجازی‌اش که عموم دوستان مجازی از آن بی‌اطلاع‌اند، خود را در پس یک چهره مجازی پنهان کند. یکی از خاصیت‌های این شبکه‌های مجازی، این است که شناخت افراد صرفاً از طریق داده‌هایی که خود کاربر می‌دهد، اتفاق می‌افتد؛ درحالی‌که در عالم واقعیت، واکنش‌های شخص در موقعیت‌های مختلف و در دیداری‌های حضوری قابل بررسی است و این امر به شناخت وی کمک می‌کند. در اینستاگرام کاربر می‌تواند علائق خود را که به‌صورت عقده‌های پنهان در خود وجود دارد، به‌عنوان واقعیت نشان دهد و بخواهد که میزان محبوبیت و مفید بودنی که در واقعیت برایش مانند آرزویی دست‌نیافتنی یا سخت است، در این دنیای مجازی و از پشت صفحه الکترونیکی نشان دهد .

 

او از تصاویر و مکان‌هایی برای نشان دادن خودش استفاده می‌کند که دوست دارد باشد و دیده شود. موارد بسیاری بوده‌اند که بعد از آشنایی مجازی در دیدارهای حقیقی، با یک شخصیت کاملاً متناقض از شخصیت مجازی مواجه شده‌اند.

 

 

 

منبع:ایسنایزد