تردیدهای انتخاباتی اصلاح طلبان و حامیان دولت

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اخبار یزدی ها( یزدی نیوز) در یادداشت قبل علت رخوت حاکم بر فضای انتخاباتی کشور را تردید جناح های سیاسی برای چگونگی حضور در انتخابات عنوان کردیم و سپس به بررسی شرایط جناح اصولگرا پرداخته و عنوان شد که اصولگرایان میانه رو به عنوان مهم ترین جریان در این جناح سیاسی در پی ائتلاف با جناح حامی دولت است. اکنون به بررسی جناح اصلاح طلب و نیز جناح حامی دولت می پردازیم.

اصلاح طلبان؛ در دو راهی لیست مستقل یا ائتلافی

بدون شک بخش عمده ای از آرای حسن روحانی در انتخابات سال ۹۲ مربوط به بدنه اصلاح طلبان بود که با انصراف محمدرضا عارف و همچنین اعلام حمایت رهبران اصلاح طلب از حسن روحانی بدست آمد.

اصلاح طلبان همچنین بیشترین حمایت را در دو سال گذشته در ابعاد معنوی و رسانه ای از دولت انجام داده اند.

با این حال اصلاح طلبان خوب می دانند که حسن روحانی یک سوپراصلاح طلب محسوب نمی شود و به همین دلیل خیلی از عملکرد دولت وی به خصوص در عرصه سیاست داخلی و باز کردن فضا برای فعالیت های سیاسی و اجتماعی رضایت ندارند.

از این منظر دسته ای از اصلاح طلبان خیلی تمایل ندارند همچنان ذیل جناح حامی دولت حرکت کنند و البته از رنجاندن دولت و گسیل آن به سمت اردوگاه اصولگرایان نیز ابا دارند. در مقابل بخش عمل گرای جناح اصلاح طلب (حزب کارگزاران) تمایل بیشتری به حفظ و ادامه همراهی با دولت دارد و به همین دلیل حتی برای سرلیستی اصلاح طلبان در شهر تهران صحبت از افرادی معتدل و غیراصلاح طلب همچون ناطق نوری می کند.

اما بخش های دیگر جناح اصلاح طلب که بیشتر تمایل دارند هویت اصلاح طلبی را حفظ کنند به دنبال لیستی کاملا اصلاح طلب هستند؛ اگرچه دکتر عارف به عنوان لیدر فعلی اصلاح طلبان در انتخابات مجلس، ائتلاف با حامیان دولت را رد نکرده است.

به هر حال آنچه مشخص است تمایل اصولگرایان میانه رو برای ائتلاف با حامیان دولت خیلی بیشتر از اصلاح طلبان است؛ اما بدون شک اصلاح طلبان از شکستن ائتلافی که در سال ۹۲ منجر به شکست اصولگرایان شد خشنود نمی شوند.

مستقل یا موتلف

حسن روحانی طی دو سال توانست در بُعد سیاست خارجی همانطور که وعده داده بود تحریم، تهدید و تحقیر را به تکریم تبدیل کند؛ اما در بُعد سیاست داخلی وی همچنان با تردید مواجه است. اگرچه وی توانسته با مدیریت خود هر دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب را به نسبت راضی نگاه دارد، اما هرگاه در صحبت ها یا سیاست ها کمی به یک طرف لغزیده، آن طرف دیگر صدایش به اعتراض بلند شده است.

البته روحانی در دو سال اخیر سعی کرده خود را متمایل به جناح اصلاح طلب نشان دهد، اما هیچگاه در این تمایل زیاده روی نکرده است. اکنون در آستانه انتخابات مجلس، وی در یکسو عارف و اصلاح طلبانی را می بیند که در انتخابات سال ۹۲ برای وی از جان مایه گذاشتند و در طرف دیگر لاریجانی و اصولگرایان میانه رویی را می بیندکه با وی و به خصوص در موضوع برجام همراهی مناسبی داشتند.

انتخاب و ائتلاف با یکی از این دو جناح، مسلما آن دیگری را از دولت دور خواهد ساخت. ائتلاف با اصلاح طلبان قطعا فشارها بر دولت را از سوی بخش های مختلف حکومت بیشتر خواهد کرد و ائتلاف با اصولگرایان موجب از دست رفتن پایگاه رای اصلاح طلبان شده و سرنوشت روحانی در انتخابات دوازدهم ریاست جمهوری را با ابهام مواجه خواهد کرد.
 
لذا به نظر می رسد حامیان دولتِ اعتدال باز هم میانه روی را در دستور کار قرار دهند و با هر دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب ائتلاف کنند. در این صورت در انتخابات پیش رو (فارغ از لیست اصولگرایان تندرو) ما شاهد سه لیست انتخاباتی خواهیم بود: لیست اصلاح طلبان، لیست اصولگرایان میانه رو و لیست حامیان دولت که احتمالا نیمی از آن با لیست اصلاح طلبان و نیمی دیگر با لیست اصولگرایان مشترک خواهد بود. (البته ممکن است حامیان دولت چند کاندیدای مستقل نیز داشته باشند.)

بنابراین در نتیجه گیری نهایی می توان چنین عنوان کرد که انتخابات مجلس دهم دوباره رقابتی میان اصولگرایان و اصلاح طلبان خواهد بود؛ مگر آنکه در زمان باقی مانده و به خصوص در فرایندهای پس از ثبت نام اتفاقات غیرقابل پیش بینی روی دهد.

عصر ایران